ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วมันเหงาขนาดนี้

น่าจะเป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องธรรมดา ที่เมื่อใครสักคน หรือหลายคนหายไปจากชีวิตเรา แล้วมันทำเรารู้สึกดี หรือบางทีรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

Q&A- ทำไมคนที่ยังไม่สำเร็จ ถึงดูเป็นคนล้มเหลวในสายตาคนอื่น - รู้สึกเสียใจกับอดีต ทำไงดี - รู้สึกเฉยๆ กับทุกเรื่อง ทำยังไงดี - ชีวิตผู้ใหญ่ในตอนนี้ต่างกับเราเมื่อตอนเริ่มต้นเป็นผู้ใหญ่ยังไง - เริ่มต้นชีวิตวัยทำงานยังไงให้มีความสุข - ช่วยแนะนำแรงบันดาลใจในการมีชีวิตอยู่ต่อหน่อย

แต่ก่อนไม่เคยเข้าใจเลยว่า เป็นตัวเองมันดียังไง เพราะเราถูกหล่อหลอมให้เอาคนอื่นเป็นแบบอย่าง นั่นรึเปล่าที่ทำให้เราไม่ค่อยให้ค่าตัวเองเท่าไหร่เลย มันไม่มีใครเหมือนกันบนโลกใบนี้ แล้วการที่มันไม่เหมือนกันนั่นแหละที่ทำให้การเป็นตัวเองเป็นคนพิเศษ คนที่ไม่สามารถหาได้ที่ไหนแล้ว การที่ใครสักคนได้รู้จักเรา การที่เราจะได้รู้จักใคร ผมว่ามันคือการได้พบคนพิเศษในแบบต่างๆ การพยายามทำตัวเองให้ดีเด่นเหมือนคนอื่น แล้วได้รับคำชมว่า เธอดี เธอเก่งเหมือน คนนี้เลย การเหมือนคนอื่น อาจจะไม่ใช่เรื่องน่าภูมิใจสักเท่าไหร่ แต่ถ้าเรารู้สึกดีกับตัวเองกับการได้เป็นตัวเอง แบบที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ผมว่ามันก็คือที่สุดอย่างหนึ่งของการเป็นคนแล้วนะ

เลิกถามตัวเองว่าทำไม เลิกถามคนรอบข้าง คนแปลกหน้าว่าทำไมมันถึงต้องจบลงแบบนี้ เพราะไม่มีคำตอบไหนที่จะทำให้คุณเลิกถาม และก็ไม่มีคำตอบไหนที่ทำให้คุณรู้สึกดีกับการเลิกรากับใครสักคน

เรามองในสิ่งที่เราอยากเห็น เราไม่ได้เห็นในสิ่งที่ใครสักคนกำลังเป็น คุณกำลังมีความรัก หรือคุณกำลังตกหลุมอยู่ในความรู้สึกที่คิดไปเองว่ามันคือความรัก คุณกำลังชอบเค้า หรือคุณกำลังเพลิดเพลินอยู่ในจินตนาการว่าการได้รักเค้านั้นมันวิเศษณ์ขนาดไหน หลายครั้งที่เราเจ็บปวดกับความรัก เจ็บปวดกับใครสักคน เพราะเราเองที่ตกหลุมพรางความคิด ภาพลวงตาที่สร้างขึ้นมาเอง จนละสายตาไม่มองสิ่งที่เป็นอยู่จริงๆ เพราะติดอยู่กับสิ่งที่เข้าใจไปคนเดียวอยู่ข้างใน

การเยียวยาหลังการเลิกรา มันไม่ได้ใช้เวลาแค่วันสองวัน มันต้องปล่อยให้ตัวเองให้ทบทวนหลายๆอย่าง ปล่อยให้ตัวเองได้ช่างมันกับหลายความรู้สึก แต่ถ้าคุณยังรู้สึกคิดถึงเค้ามาก เจ็บปวดกับภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่มันแว้บเข้ามาให้คุณเจ็บจี๊ดๆ ยังรู้สึกอยากฟาดหน้าเค้าสักป้าป ที่ทำไมถึงทำกับเราได้ขนาดนี้ คุณน่าจะยังไม่พร้อมที่จะกลับไปเซไฮ ว่าไงเพื่อนกับเค้าหรอกนะ ก่อนที่จะอยากกลับไปเป็นแบบนั้น ลองทำความเข้าใจตัวเองให้ได้ก่อน ว่าที่จริงแล้วเราจบกับความรู้สึกในอดีตแล้วหรือยัง

บางครั้งก็เข้าใจนะว่า เป็นเรื่องลำบากใจอยู่เหมือนกันที่จะเริ่มต้นใหม่กับใคร เพราะเราตั้งระดับของคนที่เราต้องการไว้สูงเหลือเกิน บางทีเข้ามาแล้วไม่ได้คล้ายกับแฟนเก่า หรือไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนคนเก่า เราก็ไม่โอเค แต่ก็มีบางคนที่อยากเข้ามา แล้วตัวเราเองก็เริ่มกลัว กลัวแบบที่เคยเจอมา กลัวอะไรหลายๆ อย่าง เลยไม่กล้าที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักที

มันโอเคแหละ ที่เราจะยังรู้สึกกับมัน เพราะความเจ็บปวดที่เราพบเจอ หยั่งลงลึกไปในจิตใจ บางทีความเจ็บปวดพวกนี้ไม่ได้มาจากการเกิดอุบัติเหตุอะไรพวกนั้นอย่างเดียว การเสียคนรัก หรือการจบกับความสัมพันธ์อันเป็นพิษ ก็เป็นอีกสาเหตุให้เราเจ็บปวดยาวนาน เหมือนมีแผลเป็นอยู่ในใจแบบนี้อยู่ ผมเคยบอกตัวเองนะว่า บางทีการที่เรารักใครสักคน ก็ไม่ได้หมายความว่า เราควรจะต้องอยู่กับเค้า ไม่ได้หมายความว่า เราไม่คู่ควร หรือเค้าไม่ควรคู่ พูดกันตรงๆ เราสามารถมีชีวิตที่มีความสุขได้ ในขณะที่ข้างในลึกๆ ยังมีเรื่องบางอย่างที่เจ็บปวดอยู่

ทุกคนบอกและมองออกว่าควรออกมา แต่มีเพียงเราคนเดียวเท่านั้นที่อยากเดินกลับไป เพราะว่ามันง่ายกว่าการเริ่มใหม่ ? เพราะว่าเราอ่อนแอเกินกว่าจะรับความเจ็บปวดแบบที่ยังไม่เคย เลยต้องกลับไปยอมรับความเจ็บปวดแบบเดิม ? ในเมื่อความเชื่อมันไม่มีเหลืออยู่แล้ว ทำไมเราถึงเลือกที่จะกลับไปหา Toxic Relationship ครั้งนี้อีก ?

การค้นพบความซ้ำซาก จำเจ เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติในการเป็นคนอย่างเราๆ เพราะเมื่อเราชอบอะไร เราจะต้องการสิ่งนั้นอยู่ตลอดเวลา ต้องการมันมากขึ้น แล้วเราก็เข้าใจไปเองว่า สิ่งนั้นจะยังคงทำให้เรารู้สึกแบบนั้นอยู่ตลอด โดยที่ไม่ต้องลงทุนลงแรงอะไร เป็นเรื่องปกติที่เราจะหลงไหลในเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกประหลาดใจ ทำให้หัวใจเต้นรัว หรือเรื่องราว เหตุการณ์ทำให้เราลืมช่วงเวลาชีวิตธรรมดาๆ ณ ปัจจุบันขณะ ไปสักระยะ จนทำให้เรากลายเป็นคนเสพติดความตื่นเต้นแบบเรื้อรัง บางคนยินดีที่จะอยู่ในโลกแฟนตาซีที่สร้างขึ้นมาเอง คิดว่าความสุขที่พบเจอจะไม่มีวันหายไป หลายครั้งที่เราพยายาม บังคับใครอีกคนให้เปลี่ยน มากกว่าที่จะยอมรับ หรืออยู่กับความเปลี่ยนแปลง ที่กำลังเกิดขึ้นในชีวิต ที่มันอาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบอย่างที่เคยคิด แต่มันก็ทำให้เราได้เรียนรู้ และเข้าใจอะไรในชีวิตได้ลึกขึ้น ลองสำรวจตัวเองว่านั่งอยู่ในโลกของใคร ยังอยู่ในโลกของเค้าใช่มั้ย หรือควรออกมาหาโลกของตัวเองสักที ?