De denker van Extinction Rebellion, zo wordt Chris Julien ook wel genoemd. Van de wetenschap tot aan het alledaagse ziet hij een onvermogen om actief andere wereldbeelden te verwelkomen. De mythe van de almachtige wetenschap heeft god vervangen als alziend oog maar neemt nog vaak diezelfde positie aan van waaruit je alles wel kunt observeren maar zelf aan het zicht onttrokken blijft. In deze onttrokken positie zit een soort geweld die vanuit die positie niet wordt opgemerkt. Zodoende zijn we aangekomen in het klimaattijdperk waar de verstrekkende gevolgen van klimaatontwrichting en ecologische crises onderdeel worden van de zeitgeist. Wie in dit tijdperk naar oplossingen zoekt vanuit individuele of systemische kaders blijft achter met een gevoel van machteloosheid. Daarom ziet Chris een handelingsperspectief in het alledaagse. Door houvast te vinden in het feit dat we juist vanuit een specifieke betrokkenheid met de wereld betekenisvolle rollen kunnen vervullen. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

De ontworsteling van vrouwen aan het patriarchale systeem komt voor Songül heel dichtbij. Des te meer begrijpt ze dat we dit verhaal moeten blijven vertellen, in de hoop dat vrouwen in zichzelf gaan geloven. Op haar 27ste kocht ze haar eigen huis en ging ze op zichzelf wonen. Ze werkte toen al als docent contractrecht aan de Vrije Universiteit Amsterdam en als gemeenteraadslid in Zaanstad. Praktisch gezien wilde ze geen verantwoording meer afleggen over waar ze wanneer heen ging. In de kern wilde ze laten zien dat vrouwen krachtig genoeg zijn om op eigen benen te staan en dus niet beschermd hoeven te worden. Een eigen leven leiden en eigen keuzes maken zou haar die kracht kunnen laten omarmen. Dus als ze jonge vrouwen ziet, heeft ze een duidelijke boodschap: je kan de hele wereld aan. Vanuit dit geloof pleit ze onvermoeibaar voor vrouwenrechten als Tweede Kamerlid. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Als student journalistiek met een interesse in stedenbouw raakte Jonas bekend met hoe gentrificatie buurten in de stad compleet kan veranderen toen hij in 2012 in New York studeerde. Terug in Nederland ging hij over gentrificatie schrijven vanuit het perspectief van de mensen erachter. Waarom zijn jonge stedelingen bijvoorbeeld zo verslaafd aan uit eten gaan? Hij begon een groep jonge stedelingen te onderscheiden die hij de Havermelkelite doopte. In zijn gelijknamige nieuwsbrief en op zijn Instagram-account analyseert hij deze groep en spiegelt hun trends en microtrends naar hen terug. Wat en waar de Havermelkelite consumeert, daarmee proberen ze zich te onderscheiden en vast te houden aan een vorm van luxe. Tegelijkertijd wordt hun stijl, en daarmee de wijken waarin ze zich bewegen, steeds mono-cultureler. Recent verscheen Jonas' nieuwe boek met zijn gebundelde kennis, getiteld: De Havermelkelite: Hoe de nieuwe yup de stad onherkenbaar verandert. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Door schrijvers als Isabel Allende en Gabriel García Márquez raakte Shantie bekend met hoe literatuur de grote geschiedenissen van meerdere generaties met elkaar kan verbinden en het magische kan worden getoond als een onderdeel van het leven. In haar nieuwe boek Na de Komma, over de tijd van contractarbeid in Suriname, doet Shantie de verhalen van Hindoestaanse pioniers, strijders en feministen uit de doeken. Daarbij laat ze niet alleen de onderbelichte verhalen van verzet zien, maar ook een rijke feministische geschiedenis in een unieke historische context. "Verhalen leven voort, door spelonken en gaten wurmen ze hun essentie door de tijd", schrijft ze. En niets is minder waar. Het feminisme, de strijdlust en het pionierschap vinden ook hun weerklank in de schrijfster zelf. redactie & interview: Annick van Rinsum beeld: Nicole Spakman

Vanaf jonge leeftijd maakt Faiza zich hard voor haar idealen. Dertien jaar lang deed ze dat bij de milieuorganisatie Greenpeace. In het schaakspel van verandering maakte ze daar haar eerste grote zetten. Ze leerde precies de goede openingen herkennen om zo mensen voor zich te winnen. Op zoek naar een nieuwe uitdaging onderzocht ze afgelopen anderhalf jaar haar volgende zet. In september 2024 begint ze bij het accountancy- en adviesbureau KPMG. Daar gaat ze bedrijven die bij haar aankloppen voor advies helpen om te verduurzamen. Ook nu ziet ze weer de openingen om verandering in gang te zetten door bedrijven te verleiden net een stap verder te gaan in de transitie naar een duurzamer systeem. Cynisch worden kan altijd nog, dus daar kiest Faiza niet voor. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Rikkert houdt van improviseren. Bij improvisatie zijn dingen niet goed of fout in een voorbedacht kader. Het gaat er juist veel meer om wat er in het moment ontstaat, daar lol mee te kunnen hebben, of daar juist mensen mee te kunnen raken. Op het podium kan er een wereld worden geschapen – en in de wereld die Rikkert schept voelt hij, en vele anderen met hem – zich thuis. Boys won’t be boys in deze wereld – kwetsbaarheid mag er zijn, en binnenwerelden mogen aan de buitenkant worden getoond. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Als klein kind maakte Kiki ooit het liedje 'De aarde gaat kapot en iedereen weet het', maar verder verliep haar jeugd relatief activismevrij. Op haar 16e werd ze gescout als model en volgde een leven als internationaal model. Ook ging ze milieuwetenschappen studeren omdat de combinatie van verschillende exacte vakken die daarin samenkwamen haar aansprak. De gekte van fast fashion was haar inmiddels allang opgevallen, maar het was het boek 'Hoe gaan we dit uitleggen' van Jelmer Mommers wat haar activisme weer wakker schudde. In plaats van stilletjes te vertrekken uit de mode-industrie besloot ze dat het meer zoden aan de dijk zou zetten om haar platform in te zetten om verandering teweeg te brengen. En dat doet ze nu vanuit de wetenschap, als model, en als klimaatambassadeur van de toekomst. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Op haar 17e zag Jonneke een maancake liggen in een vitrine op de Zeedijk in Amsterdam. Ze was heel nieuwsgierig naar wat het was, maar te verlegen om naar binnen te gaan en het te kopen. Inmiddels is dat allang verleden tijd. Onder de naam Mooncake is ze een heuse serial eater en foodpimp geworden. Ze loopt overal naar binnen en eet alles op. Als geen ander laat ze daarmee zien hoe het culinaire landschap in Nederland er daadwerkelijk uitziet. En dat landschap ziet er erg goed uit. Sterker nog, we zijn nog nooit op een punt geweest dat we hier zoveel lekkere dingen tegelijk konden proeven. Met Mooncake heeft ze bordenvol goede tips, maar in ieder geval dit: maak van dat gegeven maar eens goed gebruik. Redactie: Luna de Kruijff, Danique van den Breemen & Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Door de lessen van Mathieu Segers raakte Reinier geïnteresseerd in de geschiedenis van Europese integratie en ging hij begrijpen waarom de wereld nu is zoals die is. Hij frustreerde zich over de dingen in de wereld die onrechtvaardig zijn, onzinnig gaan en problemen die we niet lijken te kunnen oplossen. Het werd voor hem duidelijk dat voor de antwoorden op deze problemen voor een deel het antwoord ligt bij Europese samenwerking. In 2017 ging hij naar een bijeenkomst van de oprichters van Volt Europa. Hoewel hij eerst sceptisch was raakte hij overtuigd door hun idealen. Nu ruim zes jaar later heeft hij zijn ervaringen met betrekking tot Europese politiek gebundeld in zijn boek: Wij zijn Europa. Met dit boek vertelt hij een nieuw verhaal over Europese samenwerking. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Toen Nilab opgroeide, zag ze hoe haar ouders hun ziel hadden moeten achterlaten in hun thuisland Afghanistan. Om te voorkomen dat ooit nog iemand in zo’n verschrikkelijke situatie zou belanden, begon bij haar het nadenken. Dit probleem wilde ze bij de kern aanpakken. Het probleem was niet opgelost als ze alleen keek naar Afghanistan, naar vluchten of naar hoe vluchtelingen behandeld worden. Ze stelde zichzelf de vraag hoe je kan voorkomen dat landen verwoest worden door oorlog. En waarom worden ze eigenlijk verwoest? Het maakt haar tot een systemisch denker die de oorzaken van onrecht wil aanpakken en veranderen. Als geen ander kan ze scheve machtsverhoudingen en onrechtvaardige systemen duiden en aankaarten. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman

Omdat er duidelijkheid moest komen over de toekomst van de gesloten jeugdzorg in Nederland, plaatste Jason een oproep aan kinderen met de vraag of zij over hun ervaringen in de ZIKOS-afdelingen wilden vertellen voor zijn onderzoeksrapport. Dat rapport, genaamd "Eenzaam Gesloten", schept een consistent beeld van een verrot zorgsysteem dat de jongeren niet vooruit helpt, maar hen opzadelt met verdere trauma’s. Niemand die zelf geen plaatsing in de gesloten jeugdzorg heeft meegemaakt, is er blijkbaar toe in staat geweest om adequaat over de misstanden te kunnen rapporteren. Vandaar dat deze taak voor Jason is overgebleven. Dit pakte hij op door de ervaringen van de jongeren centraal te stellen – iets wat veel te weinig gebeurt – en wat een zeer belangrijke sleutel naar verbetering zou kunnen zijn. Redactie & Interview: Annick van Rinsum Beeld: Nicole Spakman