فاجعه هايى همچون سيل در شيراز اگر رخ مي دهد آدمى از يك سو مصمم مي شود تا مانع رخداد مجدد چنین حادثه هايى بشود. ولى از آن سو تلاشى نيز می كند تا در دل همان فاجعه ها معنايى اگر به دست مردم خلق شده، آن را بيابد و در جان خود حك كند. 

در اين سوى دنيا، درست آن زمان كه به خاطر مشكلات سياسى منِ سهيل «بيگانه» به حساب می آمدم، نام مولانا و شعر او سبب شد تا مهر من در دل بسيارى افراد اين سوى دنيا بنشيند 

از دست رفتن عزيز، رنگ همه چيز را، حس و حال همه چيز را به كلى ديگرگون مي كند. آن چيز كه در جان ما مي جوشد گويا تلاشى است در ساختن معنايى براى از دست دادن آن عزيز، در اين روزگارى كه مردمان مرگ را در پستوى خانه پنهان مي كنند 

همواره كشمكشى هست در درون آدميان بر سر دوراهى هاى اخلاقى. خود ما به گذشته عمر كه نگاه مي كنيم بسيار به خود فرصت داده ايم براى تعيين مسير. خودپسندى است اگر اين فرصت از سوى ما به ديگرى داده نشود 

داستان سربازانى كه تنها پس از يك شب آشنايى با جبهه مقابل دست و دلشان به ريختن خون يكديگر نمي رفت. در يك شهر كافى است شما يك انسان را خوب بشناسى، با او دوست باشى، آن گاه بهيچ وجه حاضر نمي شوى خلبان آن هواپيمايى باشى كه بنا است ده ها بمب بر سر آن شهر بيندازد 

مي بينى يكى مي گويد فلانى را ديدم كه شباهت كاملى با تو داشت. كنجكاو مي شوى بدانى حس اين آشنا نسبت به آن فلانى چه بوده و شباهت با تو چه حسى را در دل او پديد آورده. آدمى در جستجوى ردپايى است كه از خويش بر جا گذاشته است 

هستند لحظه هايى كه دلت از رفتارهايى يكى به درد می آيد، تا جايى كه تحملش دشوار مي شود. اين جور وقت ها تنها حضور معشوق است كه مي تواند به نيروى عشق، دل تو را با او آشتى دهد 

رابطه با يك انسان دايره اى است، نيمِ آن بخشيدن است و نيمى هم گشودن قلب به دريافت محبت از ديگرى. نه فقط چون حس دِين در ميان نباشد، نه. آدمى در بخشيدن است كه وجودش با ديگرى پيوند ميخورد 

سخن بزرگان است كه آن چيز كه مايه عذاب ماست نه خود رنج است، بلكه نيافتن معنايى است براى آن رنج تا تحملش را براى ما هموار كند. و كجا ميتوان رنجى بزرگتر از درد فراق و دلتنگى سراغ گرفت؟

رفتار «او» از سر احتياط است، از آن ديگرى ترس؛ درشتى كلام «او» به خاطر صداقتش است، آن ديگرى از سر بى ادبى. جسارت هاى «او» از اثر شجاعت است و آن ديگرى از سر جوزدگى. فرق و فاصله كجاست؟