Send us a text

Wie om paars-wit geeft, weet dat de waarheid zelden in de uitslag alleen zit.
Tussen paniek na een nederlaag en euforie na 12 op 12 zit de ruimte waar wij willen praten.

In deze aflevering zoeken we opnieuw nuance in een seizoen dat alle kanten op leek te gaan. 

We kijken naar wat écht veranderd is: van een herboren Marco Kana, die zich na blessureleed en een reset bij de Futures weer centraal achterin in de basis heeft geknokt, tot de rust en maturiteit van Nathan De Cat en de flitsen van Nilson Angulo.

We vragen ons af: is dit Anderlecht eindelijk volwassen geworden, of leven we boven onze stand? 

Welke rol speelt Besnik Hasi in die ommezwaai, hoe moeten we naar de laatste matchen van 2025 kijken, en wat moet Olivier Renard in hemelsnaam uitspoken tijdens de wintermercato?

Geen ex-Rode Duivel of tv-kop aan tafel deze keer, wel Bram, Jordy en één gemeenschappelijke club, een tafel vol vragen, twijfel en hoop.

Of we té streng waren en of 12 op 12 meer is dan een mooie streak?

Welke speler broeken voor o-benen koopt in de ZARA van Hasselt en wie van ons er vrouwenkleren draagt op vrijdagavond...

Je hoort het allemaal in de nieuwste aflevering van Radio Radzinski.

Host: Pieter Coppens

Gasten: Bram De Jaeger en Jordy Mellaerts

Montage: Jordy Mellaerts

Send us a text

Hij is pas zeventien, maar speelt met de maturiteit van een routinier. Nathan De Cat — het hart van het middenveld, de schakel die Anderlecht laat ademen. Rustig aan de bal, scherp in de pas, een spelinzicht dat z’n leeftijd tart. De ploeg draait via hem, elke versnelling begint in zijn hoofd.
hij is meer dan een belofte — hij is het bewijs dat klasse geen leeftijd kent. Maar zelfs de meest briljante jongeren hebben gidsen nodig. 

Geen Nathan De Cat in de podcast, wel een andere gast die als gids geclassificeerd kan worden. Voor onze gast vanavond is voetbal meer dan een spel: de geur van het gras, het geluid van de tribunes en de clubkleuren zijn onlosmakelijk verweven met zijn identiteit.

Als zelfstandig mediamaker betrad hij al vele paden in het sport medialandschap: Van Extra Time tot een eigen productiehuis, naar een van de meest herkenbare stemmen in podcastland.

Hij is mediamaker, verteller, en maar bovenal supporter van het spelletje — met een hart dat klopt op het ritme van KV Mechelen.

Of hij daarentegen al dan niet fan is van Pommelien Thijs, dan wel Axelle Red?

Je hoort het allemaal in de nieuwste aflevering van Radio Radzinski!

Send us a text

Wie om de club geeft, stelt vragen. 

Wie van paars-wit houdt, kijkt verder dan de uitslag van zondag.

In deze podcast zoeken we nuance in een wereld die snel oordeelt en nog sneller vergeet. We trachten te benoemen wat wringt, prijzen wat werkt, en proberen te spreken wanneer anderen zwijgen.

Vandaag spreken we niet alleen, we hebben op aflevering 123, de derde van het seizoen, weer een gast in ons midden.

Olivier Deschacht, van spits bij Begonia Lochristi, de linkerflank bij AA Gent en Lokeren tot verdediger bij de beloften en het eerste Elftal van RSC Anderlecht. Vaak in vraag gesteld, even vaak teruggevochten. Geëindigd als ultieme recordhouder van het aantal wedstrijden bij paars-wit.

Of hij fan is van Pommelien Thijs of Taylor Swift, van welke gebeurtenissen hij spijt heeft en met welk gevoel hij vandaag kijkt naar de mooiste club van ons land...

Je hoort het allemaal in deze fonkelnieuwe aflevering van Radio Radzinski!

Send us a text

Radio Radzinski, dé podcast over RSC Anderlecht, aflevering 122. 

Een weekje later dan normaal, weliswaar door onvoorziene omstandigheden. Dus geen excuses, maar wel een verklaring én zeer veel te bespreken.

Sinds onze seizoensopener is er namelijk veel gebeurd. 

Wat normaal op een seizoen plaatsvindt, besloten wij even op 3 weken te voorzien. 

De blamage tegen AEK Athene, sterkhouder(s) én voorzitter weg, en wat met Hasi of zijn sportief directeur?

Wat brengt de toekomst van onze prachtige club?

Marc zal het weten.

We Are Anderlecht!

Send us a text

We zijn nu reeds enkele maanden na de slotwedstrijd van het voorbije seizoen. Een seizoen om snel te vergeten. Met een collectieve teleurstelling stapten we de zomer in: wederom geen prijs, andermaal geen mooi voetbal. Vooral de verloren bekerfinale tegen Club Brugge blijft nazinderen. Want wat kwade tongen ook mogen beweren. We hebben onze voet niet naast de aartsrivaal uit West-Vlaanderen gezet. 

Gelukkig is er een nieuw seizoen, een nieuwe bladzijde. Nieuwe hoop.

Hoop op beterschap, op de wederopstanding, dat het verleden terug de toekomst wordt. Hoop in de ontluiking van spelers die we hebben afgeschreven. Hoop dat we terug mooi voetbal kunnen zien in het Park. Hoop dat het Anderlecht-DNA terug mag kiemen. Of gewoon hoop dat het supporterschap weer wat meer vuur krijgt.

Maar laat ons ook kritisch blijven als supporter. Anderlecht is meer dan winst. Anderlecht is een verhaal, een identiteit. Goed is niet goed genoeg. Wij moeten beter doen en beter zijn dat de rest. Deze eigenschap heeft Anderlecht veel succes opgeleverd. Het is onlosmakelijk met ons DNA verbonden. Hiermee onderscheiden we ons supporterschap.

Toch houdt dit ook een zwakte in. Zeker de afgelopen jaren is het moeilijk om deze kritische houding niet te laten omslaan in cynisme. Het wordt ons verdomd moeilijk gemaakt. Daarom een oproep aan onszelf, supporters: blijf weg van het cynisme. Laat dat over aan de bestuurskamer en de media.

Laten wij, als supporters, gewoon Anderlecht beleven zoals we kunnen: wees hoopvol of wees kritisch over onze prachtige club. Want hoe je er ook naar kijkt. De kleuren binden ons en zullen ons altijd binden. Donderdag in Athene voor Europese kwalificatie, zondag tegen de landskampioen Union.

We Are Anderlecht.

Send us a text

De voetbaljaargang 2024-2025 zit erop. En voor Anderlecht is het nog maar eens een seizoen om snel te vergeten. Zowel op als naast het veld blijft paars-wit ondermaats presteren. Dat ziet ook journalist Jan Hauspie. Net als in februari 2023 pakt hij deze week in HUMO opnieuw uit met een achtergrondverhaal over de angstcultuur die er heerst op de club. En da’s volgens hem het gevolg van het beleid van één man: voorzitter Wouter Vandenhaute. “Maar ook eigenaar en meerderheidsaandeelhouder Marc Coucke is dat nu beu. Op de laatste raad van bestuur heeft hij gezegd dat ook hij Vandenhaute weg wil,” klinkt Hauspie gedecideerd in de laatste Radio Radzinski van dit seizoen. 

Begin 2023 onthult journalist Jan Hauspie hoe ‘niet-uitvoerend’ voorzitter Wouter Vandenhaute en toenmalig CEO Peter Verbeke een angstcultuur hebben geïnstalleerd in de bestuurskamer van Anderlecht. Uit anonieme getuigenissen blijkt hoe heel wat werknemers worden vernederd en uitgescholden door de twee heren aan de top van de paars-witte voetbalpiramide. Twee jaar later is er nog maar weinig veranderd, zo blijkt uit een nieuw artikel van Hauspie in weekblad HUMO. In maar liefst 12 pagina’s maakt hij wederom brandhout van de manier waarop de club geleid wordt. 

Het recente vertrek van CEO Non-Sports Kenneth Bornauw is daar volgens Hauspie weer een mooi voorbeeld van. “Die gaat niet weg omdat zijn werk bij de club af is. Neen, hij is het gewoon kotsbeu om voortdurend robbertjes uit te vechten met Wouter Vandenhaute. Da’s de waarheid. Alleen lees je daar nergens iets van omdat er heel wat journalisten bang zijn om zoiets neer te pennen.” 

“Toen mijn vorig stuk werd gepubliceerd, hebben een aantal collega’s mij opgebeld en gesmeekt om er een paar passages uit te laten. En dat allemaal omdat ze bang waren dat Vandenhaute zou denken dat ze mij iets zouden hebben verteld. Mensen zijn als de dood om Vandenhaute aan te pakken uit angst voor represailles,” opent Hauspie stevig in de laatste Radio Radzinski van dit seizoen. 

Paniekvoetbal van Coucke

Anderlecht en Wouter Vandenhaute slepen Hauspie naar aanleiding van zijn artikel uit 2023 voor de rechtbank. De club eist een schadevergoeding van 50.000 euro, maar die eis wordt door de rechter van tafel geveegd. In het vonnis worden de argumenten van paars-wit omschreven als ‘hersenschimmige banaliteiten’. 

Ook eigenaar en meerderheidsaandeelhouder Marc Coucke heeft volgens Hauspie eindelijk door dat Vandenhaute niet deugt. “Na vijf jaar is ook zijn frank gevallen, maar contractueel is het zo goed als onmogelijk om hem voor 2026 en misschien zelfs 2031 weg te krijgen. Maar dat hij hem weg wil, da’s 100 procent zeker. Dat heeft hij zo op de laatste raad van bestuur ook gezegd. Nu ja, het is ergens zijn eigen fout dat hij in deze situatie is beland. Coucke heeft in 2020 paniekvoetbal gespeeld op een moment dat hij in het oog van een paars-witte storm stond. Hij heeft toen Vandenhaute zelf mee het bad ingetrokken en een bijzonder slechte deal gesloten.” 

… legt bal in het kamp van Mauvavie 

Wil dat dan zeggen dat Vandenhaute gebeiteld zit en de paars-witte fans die roepen om een vertrek hun stembanden beter sparen? “Hij zal zeker niet uit zichzelf vertrekken. De grote vraag is hoelang zijn vennoten bij Mauvavie (het investeringsvehikel van Wouter Vandenhaute, Steven Buyse, Geert Duyck en Michael Lavrysen dat samen 24 miljoen euro in de club heeft gepompt, red.) deze bijzonder slechte publiciteit nog zullen aanvaarden. Zij hebben de sleutel in handen om een eventueel vertrek van Vandenhaute mogelijk te maken. In ieder geval zal Marc Coucke ondertussen de druk blijven opvoeren.” 

Send us a text

Een eerste prijs in acht jaar? Neen, Anderlecht leek in de bekerfinale even zijn voet te kunnen zetten naast Club Brugge, maar verloor uiteindelijk kansloos. Samen met comedian Erhan Demirci blikken we in een nieuwe Radio Radzinski terug op een bewogen dag op en naast het veld. Maar we staan ook stil bij een zoveelste personeelswissel en een bizar weekendinterview van voorzitter Wouter Vandenhaute. “Als een voorzitter in Turkije na zo’n bekerfinale dit interview geeft, dan geraakt die niet meer thuis vrees ik,” windt Demirci er geen doekjes om. 

Een vierde plaats en een verloren bekerfinale. Da’s met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de eindbalans voor Anderlecht voor de voetbaljaargang 2024-2025. Daarmee doet paars-wit niet beter dan onder Vincent Kompany die in mei 2022 na een verschil in visie met voorzitter Wouter Vandenhaute de laan wordt uitgestuurd. Bovendien blijven de personeelswissels zich ondertussen opstapelen. 

Paars-wit zit dit seizoen al aan twee sportief directeurs, een nieuwe CEO Sports en drie trainers. Dat worden er hoogstwaarschijnlijk vier als Hasi binnen een paar weken het gelag moet betalen voor het niet behalen van de vooropgestelde doelstellingen. 

Geen vuiltje aan de lucht 

De gemiddelde Anderlecht-supporter verwacht dan een aangeslagen voorzitter voor de camera te zien aan de poorten van het Koning Boudewijnstadion. Maar niets is minder waar. Na vijf jaar aan het hoofd van de club, uitvoerend of niet-uitvoerend, verklaart Vandenhaute dat ‘Anderlecht op de terugweg is’. Er lijkt met andere woorden dus geen vuiltje aan de lucht. Iets waar niet alleen de paars-witte achterban, maar ook comedian en Anderlecht-supporter Erhan Demirci zich toch vragen bij stelt. 

“Als een voorzitter in Turkije na zo’n bekerfinale zo'n interview geeft, dan geraakt die niet meer thuis vrees ik. Niet dat ik hem dat toewens, absoluut niet. Maar het is toch wel tenenkrullend om te zien hoe er van enige vorm van realiteitszin absoluut geen sprake meer is. Zeker als je dat een week erna nog eens opnieuw leest in de weekendkrant.” 

Het ondertussen beruchte interview is volgens Demirci ook het schoolvoorbeeld van een goed opgezette marketingtruc. “Je haalt even de druk van de ketel door een personeelswissel aan te kondigen. Daardoor verleg je de focus in plaats van toe te geven dat je zelf fouten hebt gemaakt. Het leek ook allemaal zo voorgekauwd. Alsof er voor de journalisten al een uitgeprinte versie klaar lag op tafel: ‘Hier is jullie A4’tje, gewoon overtypen alsjeblieft’.” 

Ongebreideld racisme 

Verder in de aflevering komen er nog een paar vreemde uitspraken van Vandenhaute aan bod en staan we stil bij zijn uitleg over het vertrek van Kompany. Maar ook de rellen in aanloop naar de bekerfinale en na afloop van de match worden besproken. 

“Ja, dat was racisme in zijn puurste vorm en absoluut onaanvaardbaar. Dat geldt trouwens ook voor het geweld dat er tegenover staat. Geweld met geweld bestrijden is nooit de oplossing. Maar we mogen wel zeggen dat de samenleving met een groot probleem zit. En dat geldt ook voor de politiek. Als een paar Brusselse jongeren in de zomer aan zee met wat parasols gaan smijten, staat het land drie maanden lang in rep en roer. En nu is de storm na een paar dagen alweer gaan liggen.” 

Eindigen doen we deze Radio Radzinski met een debat over de toekomstige nummer 10 van Anderlecht en de zoektocht naar een antwoord op de vraag welke spelers van deze kern je absoluut niet mag laten gaan. Tot slot geen muzikale uitsmijter deze keer, maar wel een parodie van De Ideale Wereld op Lord of the Rings in aanloop naar de wedstrijd tussen Anderlecht en Club Brugge nu zondag. 

Send us a text

Het is zover. Na acht magere jaren kan Anderlecht met de Beker van België eindelijk nog eens een prijs pakken. Nu zondag is het do or die tegen aartsrivaal Club Brugge. In een nieuwe Radio Radzinski blikken we samen met tenniscoach en Anderlecht-fan Kristof Vliegen vooruit en wikken en wegen we de kansen van paars-wit. “Als Vertonghen zondag de beker in zijn handen heeft, dan zal dat waarschijnlijk niet als speler zijn. Maar het is voor mij wel de foto van het jaar.” 

Tennis en voetbal zijn twee sporten die je nauwelijks met elkaar kan vergelijken. Wat de ondergrond ook is, in een tennisarena is het tijdens de balwisselingen meestal muisstil. Supporters gedragen zich en kennen de regels van de edele racketsport. Noblesse oblige, zouden ze in de bestuurskamer van Anderlecht zeggen. Wat er in het Astridpark daarentegen soms aan spreekkoren van de tribunes rolt, doet terecht de wenkbrauwen fronsen. Maar voetbal is dan ook geen gentleman’s sport. 

Een groep vrienden… 

Het snijpunt tussen de twee sporten luistert misschien wel naar de naam Kristof Vliegen. De Limburger schopt het midden jaren 2000 tot de dertigste plaats op de wereldranglijst van het mannentennis. The Fly haalt in die periode ook enkele mooie resultaten op de grandslams om uiteindelijk in 2011 een punt achter zijn carrière te zetten. Vandaag begeleidt hij het opkomende tennistalent Zizou Bergs, vernoemd naar de Franse god op noppen: Zinédine Zidane. Bergs supportert voor KV Mechelen, Vliegen voor Anderlecht. En dat doet hij in het vak van de BCS, de harde kern van paars-wit. 

“Ja, ik weet dat die groep een bepaalde reputatie heeft, maar voor mij zijn het in de eerste plaats vrienden waarmee ik mij goed kan amuseren. Sommige dingen zijn niet goed te praten, zoals de rellen tijdens de wedstrijd tegen Fenerbahçe. Maar ik snap tegelijkertijd ook niet dat er Anderlecht-supporters zijn die hun kaartje doorgeven aan Turkse fans. Da’s om problemen vragen.” 

… met een opVliegend karakter 

Zelf kan Vliegen zich wel beheersen in een voetbalstadion, al vindt hij het wel jammer dat het supportersvuur bij sommigen vandaag minder hard lijkt te branden dan vroeger. “De sportieve haat tegenover aartsrivalen als Club Brugge is wat zoek. Ik kan dat niet begrijpen. Het is nu zondag in de bekerfinale niet op leven en dood, maar eigenlijk toch wel he.” 

En dus hoopt Vliegen dat de ploeg er vanaf de eerste minuut staat en durft door te pakken wanneer dat nodig is. Iets wat hemzelf in zijn eigen tenniscarrière misschien wel meer matchen heeft gekost dan opgeleverd. “Tennis is een totaal andere sport. Je wint en verliest alleen en daarvoor moet je mentaal ijzersterk zijn. Tegen Nadal spelen was bijvoorbeeld allesbehalve plezierig. Die speelt elk punt alsof zijn leven ervan afhangt en gunt niemand een kruimel. Ja, da’s om zot van te worden...” 

De match van de waarheid 

Terug naar het voetbal dan. Een opstelling voor de bekerfinale is er nog niet, maar dat belet ons niet om zelf al eens een ideale basiself samen te stellen. En da’s er een zonder Jan Vertonghen. 

“Als Vertonghen zondag de beker in zijn handen heeft, dan zal dat waarschijnlijk niet als speler zijn. Maar het is voor mij wel de foto van het jaar,” wordt Vliegen enthousiast. Verder vindt hij het vreemd dat er in dit stadium van de competitie nog altijd geen typeploeg is, al ziet hij coach Hasi met een viermansverdediging wel duidelijke keuzes maken. 

Tussen de discussies door pakken we nog uit met een nieuwe, toch wel bijzondere give-away. En dan is het aan Bono en U2 om deze Radio Radzinski muzikaal af te sluiten met Sunday Bloody Sunday.   

Send us a text

In een nieuwe Radio Radzinski duiken we samen met Peter Smeets in zijn paars-witte verleden. Zeven jaar lang begeleidt hij er spelers als Romelu Lukaku, Leander Dendoncker en Youri Tielemans. En dat met het Purple Talents-project. Een programma dat voorziet in een complete academische opleiding in combinatie met sportbegeleiding op het hoogste niveau. “Ik heb bij Anderlecht het eerste seizoen aan 850 euro bruto per maand gewerkt, maar ik kreeg van Herman Van Holsbeeck wel de garantie dat ik een jaar later zelf de cijfertjes mocht invullen.” 

In 2006 neemt Peter Smeets een belangrijke professionele beslissing. Hij besluit om zijn ervaringen als leerkracht in het onderwijs mee te nemen naar voetbalclub Anderlecht en er aan de slag te gaan als hoofd van de sociale cel. “Het vormen van jongeren heeft mij altijd veel voldoening gegeven, zeker nadat ik het voetbal vaarwel had gezegd als speler na een hele reeks tegenslagen. Maar na een tijdje begin je de geur van de grasmat toch te missen. En dus wilde ik uitzoeken of ik met mijn pedagogische kwaliteiten een rol van betekenis zou kunnen spelen binnen de jeugdopleidingen.” 

“Ik heb dan een rondje gedaan langs verschillende clubs in Europa om er met mensen over te gaan spreken, hoewel ik dat toen eigenlijk allemaal niet kon betalen. Op een bepaald moment had ik een afspraak in Londen op een dure voetbalbeurs. Maar plots kreeg ik telefoon dat die meeting een dag werd uitgesteld. Voor mij was dat een financiële ramp, want ik kon toen maar een nacht op hotel betalen. En dus zat er niets anders op dan ergens onder een brug te blijven slapen in mijn auto."

Gebrek aan geloof in vernieuwde spelersbegeleiding 

Smeets zijn carrièrepad verliep dus niet over rozen, ook al omdat Anderlecht hem niet met open armen wilde ontvangen na zijn voetbalodyssee. “Ik wilde afstappen van de samenwerking met de topsportscholen. Niet omdat die slecht werk leveren, maar wel omdat het volgens mij belangrijk is dat kinderen voldoende voeling houden met de wereld buiten het voetbal. En da’s moeilijk als het grootste deel daarvan elke dag vier uur onderweg is om te komen trainen. Daarom heb ik heel wat Brusselse scholen bezocht om te kijken of de omkadering niet dichter bij huis zou kunnen worden georganiseerd. En zo was het Purple Talents-project geboren.” 

“Het bestuur wilde daar eerst niet van weten, maar met de steun van Frank Vercauteren, Paul Van Himst en een jongen van 14 jaar die doelpunten scoorde aan de lopende band is het dan toch gelukt. En dan heb ik het uiteraard over de meest complete atleet die ik ooit onder mijn hoede heb gehad: Romelu Lukaku. Al was dat in het begin wel aan een minimumloon. Ik heb bij Anderlecht het eerste seizoen aan 850 euro bruto per maand gewerkt, maar ik kreeg van Herman Van Holsbeeck wel de garantie dat ik een jaar later zelf de cijfertjes zou mogen invullen.” 

Let’s Play 

Maar zoals dat gaat in het voetbal en al zeker bij Anderlecht, betekent het begin van iedere samenwerking ook meteen het einde ervan. Da’s voor Smeets niet anders wanneer hij in 2013 moet opkrassen. In 2018 beslist hij dan om samen met huidig voorzitter van Anderlecht Wouter Vandenhaute Let’s Play op te richten, ofwel een bureau dat topsporters een 360 graden begeleiding wil aanbieden.

“Vandenhaute was voor mij met zijn helikopterzicht de ideale man om bij Let’s Play bovenaan de piramide te staan. Ik heb dus gevloekt toen hij wegging en hem die stap ook afgeraden, want een voetbalclub leiden is niet hetzelfde als een bedrijf. Er zijn toen harde woorden gevallen, maar da’s ondertussen ook weeral een hele tijd geleden.”

Send us a text

Als Bertrand Crasson zijn mening geeft, dan doet hij dat zonder omwegen. Zeker als het over de club van zijn hart RSC Anderlecht gaat. “Iedereen spreekt altijd over het DNA van Anderlecht. Maar niemand in de club die vandaag nog weet dat is,” schiet de voormalige rechtsback van paars-wit met scherp in deze aflevering van Radio Radzinski.

Zes titels en een Beker van België, verspreid over twaalf seizoenen. Da’s het indrukwekkende palmares van Bertrand Crasson. De voormalige rechtsback van Anderlecht speelt in de jaren 90’ en begin 2000 alles op een hoopje met een kern waar supporters van paars-wit vandaag alleen maar van kunnen dromen. 

“Keshi, Nilis, Degryse, Zetterberg, Musonda en later natuurlijk ook Radzinski. Dat waren allemaal uitzonderlijke spelers. Die vind je niet meer terug in de huidige selectie. Nu staan er met uitzondering van Vertonghen en Hazard geen voetballers meer op het veld die al iets bereikt hebben. Het zijn jonge gasten die na een verloren wedstrijd een foto op Instagram plaatsen, duizend likes krijgen en tevreden zijn, terwijl ze gespeeld hebben als ezels,” is Crasson bikkelhard in deze aflevering van Radio Radzinski. 

“Niemand binnen de club weet vandaag nog wat het DNA van Anderlecht is. Ik wil niet klinken als een oude zaag die zegt dat vroeger alles beter was, maar op dat gebied is het wel zo. Wie een shirt van Anderlecht draagt, draagt het shirt van de winnaar. Da’s het DNA van de club en daarvoor moet je over lijken durven gaan.”

De kunst van het verdedigen

Crasson spaart niets of niemand in zijn betoog en ziet verschillende problemen die ervoor zorgen dat Anderlecht op dit moment vierkant draait. “Om te beginnen is er één speeldag voor het einde van de reguliere competitie geen typeploeg. Oke, er zijn heel wat blessures, maar je moet toch eens duidelijke keuzes durven maken. Daarnaast ontbreekt het dit middenveld aan voldoende body. Stroeykens gebruikt zijn lichaam beter en beter, maar de rest weegt te licht. Letterlijk en figuurlijk.”

Maar waar de ondertussen 53-jarige Brusselaar zich nog het meeste aan stoort, is het gebrek aan een solide defensie. “Neem nu N’Diaye. Da’s een mooie voetballer, maar geen verdediger. Goed verdedigen is een kunst waar die gasten geen kaas van hebben gegeten. En met Jan Vertonghen zit de enige speler die wel weet hoe het moet op de bank. Hoelang gaat die joke trouwens nog blijven duren? Zelfs al is hij niet honderd procent fit, dan nog moet je hem opstellen. Want zelfs aan zeventig procent is hij nog altijd beter dan al de rest samen."

Het bestuur en de match van de schande

Niet alleen de ploeg en de coach krijgen een veeg uit de pan. Ook het huidige bestuur moet het ontgelden. “Hoe kan er nu stabiliteit zijn als er elk jaar van sportief directeur wordt gewisseld? Al zou het ook goed zijn moesten er wat meer mensen met een echt Anderlecht-profiel mee de koers bepalen. Dat is het geval bij elke Europese topclub.”

Eindigen doen we met een korte terugblik op de match van de schande, ofwel een vechtpartij tussen Club Brugge en Anderlecht uit 2002. “Scheidsrechter De Bleeckere had ons toen twee rode kaarten gegeven en ik ging daar helemaal niet mee akkoord. Ik heb er toen alles aan gedaan om zelf rood te krijgen door iedereen die in mijn buurt kwam een paar stampen te geven."

"Maar De Bleeckere hield zijn kaarten op zak. Jammer, want het was mijn doel om zelfs met rood op het veld te blijven staan als protest. Op die manier wou ik die match stilleggen (lacht).” Muzikaal wordt deze Radio Radzinski dan weer neergelegd met Stockholmsvy van Hannes en waterbaby.

Send us a text

Noah Sadiki was voorbestemd om op termijn het paars-witte middenveld van Anderlecht te dragen. Maar ex-coach Brian Riemer vond hem net als het bestuur niet goed genoeg voor 1A. En dus trekt het polyvalente Neerpede-talent in de zomer van 2023 de deuren van het Lotto Park achter zich dicht. Sadiki zet een paar kilometer verder zijn krabbel onder een contract bij Union. “Wat moet je doen als je geen speelkansen krijgt? Ik heb er letterlijk maar tien minuten over nagedacht,” zegt hij in deze speciale derbyaflevering van Radio Radzinski.

“Ik heb van Brian Riemer (ex-coach van RSC Anderlecht, red.) nooit een duidelijke uitleg gekregen over waarom hij mij niet goed genoeg vond. Bovendien bleef iedereen mij maar zien als een rechtsback, terwijl ik veel beter tot mijn recht kom op het middenveld,” valt Noah Sadiki meteen met de deur in huis in deze speciale aflevering van Radio Radzinski.

Daarin blikken we samen met Noah Sadiki en de collega’s van Stamnummer 10, ofwel de supporterspodcast van Union, terug op het zoveelste derbydebacle voor Anderlecht. “Ik had niet gedacht dat Anderlecht zo een slechte dag zou hebben. Op sportief vlak gaat het al een tijdje slecht met de club en dat vind ik oprecht jammer. Ik heb daar mijn hele jeugd doorgebracht. Die band wis je niet zomaar uit.”

Verstoten na Kompany en verleid door O’ Loughlin

Noah Sadiki moet nog vijftien worden wanneer Vincent Kompany op 19 mei 2019 terugkeert naar Anderlecht als speler-trainer. “Iedereen op Neerpede sprong een gat in de lucht toen dat nieuws werd aangekondigd. Hij is een icoon van de club en kent het huis. Ik denk dat het bestuur van Anderlecht een grote fout heeft gemaakt door hem zo vroeg te laten gaan.”

En dat geldt zeker ook voor Sadiki zelf die in januari vorig jaar in de Beker van België een eerste keer tegenover zijn ex-ploeg staat. “Ik had tegen Loïc (Lapoussin, speler van Union, red.) gezegd dat het die avond mijn match ging worden. Revanchegevoelens had ik niet, maar ik wou Anderlecht wel gewoon tonen wat ze kwijt waren geraakt. En da's goed gelukt, denk ik (lacht).” 

Dat Sadiki vandaag niet meer bij Anderlecht speelt, is volgens hem in ieder geval niet de schuld van Vincent Kompany. “Hij geloofde wel in mij en pushte mij ook op training. Kompany liet mij ook debuteren tegen Club Brugge, maar een dag erna kwam dan het nieuws dat hij wegging. Met Mazzù had ik daarna op zich nog een goede verstandhouding, maar die heeft er ook niet lang gezeten."

“En dan kwam Riemer met wie ik geen klik had. Wat moet je dan doen als je geen speelkansen krijgt? Bij Union heeft Chris O’ Loughlin (sportief directeur, red.) mij een mooi en vooral duidelijk project voorgesteld. ‘Bij ons ga je op het middenveld spelen en nergens anders.' Ik heb er letterlijk maar tien minuten over moeten nadenken.”

Lachen met Lapoussin en keuze voor Congo

Verder in de aflevering wil Bavo van Stamnummer 10 weten hoe gek Loïc Lapoussin nu eigenlijk echt is. “Toen ik voor het eerst de kleedkamer binnenkwam en Cameron (Puertas, speler van Union, red.) en Loïc zag dansen, dacht ik wel: oké, dit komt goed. Al zei iedereen ook meteen: je gaat in je leven maar één Lapoussin tegenkomen, dus geniet ervan. En inderdaad, dat klopt. Hij is knettergek, maar wel een toffe gast.”

Eindigen doen we deze aflevering met de keuze van Sadiki om uit te komen voor de nationale ploeg van de Democratische Republiek Congo. “Mijn ouders hadden het liever anders gewild, maar ik voelde toch dat ik voor Congo moest kiezen. Deze keer heb ik er wel langer dan tien minuten over nagedacht”, zegt hij met een knipoog. Muzikaal wordt deze Radio Radzinski dan weer neergelegd met Formidable van Stromae.