Odcinek tutaj:lub tutaj.
Tym razem pastwimy się nad tajemnymi, szybkimi i względnie tanimi sposobami na naukę języków. Przy okazji dyskutujemy o tym, co to w ogóle znaczy „znać język” i wspominamy nasze poliglotyczne zapędy. Przedtem jednak o e-sportach i oglądaniu let'splayów słów kilka oraz wielkie propsy dla Chopina, joł.
E-sporty: 0:38
Danielizmy: 12:04
Sposoby na naukę języków: 14:31
Scena po napisach: 1:03:51

LINKI DO ZGUBIENIA SIĘ W INTERNETACH (i toczenia beki):
Naucz się angielskiego za darmo
1000 słów po raz pierwszy
1000 słów po raz drugi
(Można też po prostu poguglać „1000 słów,” wyniki powinny być nie mniej memiczne.)
Lista najpowszechniejszych słów w języku angielskim
(Można też spróbować w dowolnym korpusie, ale wynik powinien być porównywalny.)

Odcinek tutaj:lub tutaj.
Z okazji imienin ulicy Święty Marcin rozprawiamy o gwarze poznańskiej (i nie tylko). Wcześniej jednak dyskutujemy o długich cyklach wydawniczych na przykładzie „Gwiezdnych Wojen” i kinowego uniwersum Marvela (i trochę „Fantastycznych Zwierząt”). Jak by nie było, wszystko kręci się wokół hajsu.
Długie cykle wydawnicze: 0:46
Danielizmy: 36:46
Gwary i rogale: 38:39

LINKI:
Fanpage „Gwara Poznańska” na FB
Słownik gwary poznańskiej na portalu poznan.pl

Odcinek tutaj:lub tutaj.
Nowy sezon rozpoczynamy na pełnej kurwie, czyli rozprawiamy o wulgaryzmach i przekleństwach. Najpierw jednak tłumaczymy się z dłuższej nieobecności i urządamy sobie popkulturowe wypominki. Oprócz tego, jak zwykle, danielizmy, w których nie wszystko złoto, co się błyszczy (a może jednak?), a na samym końcu zadanie domowe dla chętnych: o etymologii cycków słów kilka.
Wypominki magistrów: 0:41
Danielizmy: 19:35
Wulgaryzmy i przekleństwa: 21:29
Cycki: 1:17:43

ŹRÓDŁA:
Wulgaryzmy na świecie
Eufemizmy wulgaryzmów na świecie
Polimaty - o pochodzeniu wulgaryzmów
Rodzaje wulgaryzmów w języzku angielskim
„Waga” wulgaryzmów w języku angielskim
Gramatyka wulgaryzmów w języku angielskim
Historia „czteroliterowych słów” w języku angielskim
Historia słowa „nigger”
I jeszcze jedna

USTAWA O JĘZYKU POLSKIM (Art. 3, p. 2)
KODEKS WYKROCZEŃ (Art. 141)
ROZPORZĄDZENIE KRRiT

CIASTKA:
Brodokles się, niestety, pomylił: znak towarowy na ciastka Oreo został zastrzeżony w 1912 roku, podczas gdy Oreo jako określenie slangowe jest używane od lat 60. XIX wieku (jeśli wierzyć wikisłownikowi):Oreo
Oreo cookie

SPÓŁGŁOSKI:
Zwarte
Zwarto-szczelinowe

CYCKI:
Cyc (pl.)
Tit (eng.)

Do „Iron Fist” zasiedliśmy w Szarocórowej komnacie, otoczeni przeróżnej maści napojami, słodyczami i pizzą. I to chyba dzięki towarzystwu bawiliśmy się nieźle. Gdybyśmy oglądali ten serial osobno, to istnieje szansa, że nie obejrzelibyśmy go do końca, pomimo chęci poznania zakończenia.

„Iron Fist” jest przeokrutnie nierówny, i to pod wieloma względami. Przede wszystkim, jak na serial o Iron Fiście, to Iron Fista jest w nim zdecydowanie za mało. Oczywiście, mamy innych bohaterów, którym należy poświęcić czas antenowy i naprawdę nie gniewamy się za Colleen Wing, bo jest słodka, ale przy tym potrafi skopać dupsko, ani za Claire, która jest klejem łączącym netfliksowe uniwersum Marvela. Gniewamy się za to sromotnie za zrobienie z „Iron Fista” „Keeping up with the Meachums”. Tej wysoce dysfunkcyjnej rodzince już podziękujemy. Nie po to odlatujemy w seriale superbohaterskie, żeby zagłębiać się w skryte w korporacyjnym gąszczu mroczne tajemnice. Nie na tym miał się skupiać ten serial.

Wróćmy jednak do Danny’ego Randa, bo to ciekawa postać. Z oglądania pierwszych odcinków można wysnuć pewną korelację: możliwości bitewne Iron Fista są zależne od tego, czy Danny aktualnie ma na sobie buty. Tak, buty. Pal licho legendarny, mistyczny trening w K’un-Lun (który w zasadzie polegał na dostawaniu wpierdzielu od mnichów). Buty są jednym z głównych bohaterów tego serialu, ale serialowi wcale nie wychodzi to na dobre. Jak tylko pojawiają się na schodzonych, zahartowanych kopniakami stopach Danny’ego, wszystko zaczyna się psuć. Z zalatującego hipsterem mistrza kung-fu o umyśle pięciolatka nasz bohater staje się świętojebliwym korposzczurem o umyśle pięciolatka, który na dodatek zaczyna cierpieć na żelaznopięściastą impotencję. Trzeba było łazić boso. A na domiar złego, o ile na samym początku panicz Rand jest całkiem znośny i słodki, im dalej w serial, tym bardziej daje mu się we znaki syndrom zbawiciela, którego w serialach superbohaterskich już się trochę naoglądaliśmy. Tak, na ciebie patrzę, Mateuszu Murdocku. Im dalej, tym również coraz bardziej odczuwamy jak bardzo Danny jest białym uprzywilejowanym dzieciuchem - ha, zostanę Iron Fistem, żeby pokazać, że  mogę, a potem jak już zostanie położona na mnie odpowiedzialność  związana z tym osiągnięciem, to spierdzielam do domku.

I wiele z tych rzeczy bylibyśmy w stanie przełknąć w ramach kredytu zaufania, w końcu poprzednie seriale stały na bardzo wysokim poziomie, a „Iron Fist” tak na dobrą sprawę miał służyć jedynie wprowadzeniu Randa jako postaci zanim wraz z resztą ferajny z poprzednich produkcji pojawią się razem jako Defenders. Ale się nie da. Od serialu, którego głównym bohaterem jest wojownik trenowany przez mnichów oczekiwaliśmy wielu znakomitych scen walki. Znakomite to one są, ale można je policzyć na palcach jednej ręki. Wraz z progresją serialu robi się ich coraz mniej, a ustępują one filozoficznym rozważaniom na temat sensu życia i konsekwencji bycia Iron Fistem oraz… Meachumom. Tak, ich też jest więcej. I w zasadzie perypetie najbardziej dysfunkcyjnej rodziny od czasów Forresterów z „Mody na Sukces” też można by jakoś przełknąć, gdyby nie kolejny, kolosalny błąd serialu.

Tam nie ma jednoznacznie określonego antagonisty. Jasne, co jakiś czas Danny musi komuś złoić dupsko (nie, żeby to było jakoś bardzo często…), ale tak naprawdę nie wiadomo na kim powinniśmy się skupić. Za wszystkim stoi tajemnicza organizacja zwana Ręką, której przedstawicielkę znamy już z „Daredevila”, ale odkładając na bok to, że jest znakomicie zagraną postacią, trudno jej przypisać rolę głównego złola. Trudno ją przypisać komukolwiek, bo Danny średnio co trzeci odcinek ma problem z kimś innym, a wszyscy są ze sobą w jakiś sposób powiązani. O ile podobny zabieg z kilkoma antagonistami został zastosowany w “Luke’u Cage’u”, to u Łukaszka przekazanie pałeczki między głównymi złolami miało fabularnie sens i było umiejętnie pokazane. W “Iron Fiście” panuje pod tym względem chaos. Nawet wielki plot twist z Ręką nie zadziałał, bo motyw z lepszymi i gorszymi frakcjami tego rodzaju grupy za bardzo kojarzył się z “Agentami TARCZY” i ich lepsza i gorszą Hydrą.


Pozostaje jednak pytanie: czy są jakieś dobre strony “Iron Fista”? Są, ale niestety, przyćmione grubą warstwą fabularnego mułu. Ale skupmy się jeszcze przez chwilę na plusach:
Na wyróżnienie zasługuje muzyka. Mały Danny podczas swojej wieloletniej przemiany w godnego miana Iron Fista wojownika nie wyzbył się swojego podręcznego sprzętu grającego, dzięki czemu możemy oglądać fenomenalne ujęcia ćwiczeń Tai-Chi z podkładem hip-hopowym. Nie jest to może oczywiste połączenie, ale okazuje się, że hip-hop naprawdę potrafi czynić cuda, tak jak to miało miejsce w „Samurai Champloo”, żeby podać chociaż jeden przykład. Z kolei ścieżka dźwiękowa w tle nosi wyraźne znamiona „Stranger Things” i chociaż klimat tych dwóch seriali znacznie się różni, to tego rodzaju dźwięki pasują i w jednej i w drugiej produkcji.

Zdecydowaną zaletą są też postacie kobiece: Colleen Wing (Jessica Henwick), Claire Temple (Rosario Dawson), Jeri Hogarth (Carrie-Anne Moss) oraz Madame Gao (Wai Ching Ho). Świetnie napisane, fenomenalnie zagrane, odnajdujące się świetnie w poważnej i brutalnej rzeczywistości nowojorskich ulic. Walki Colleen są jednymi z najlepszych jakie uświadczymy na ekranie podczas oglądania serialu. Claire za to zasługuje na specjalną uwagę, jako że zaczyna brać czynny udział w walkach i bardzo chce się jej kibicować. Wszystkie cztery pojawią się jeszcze w „Defenders” i na to zdecydowanie warto czekać.

Tl;dr: “Iron Fist” to zmarnowany potencjał, strasznie przegadany i niedorysowany serial z bardzo źle napisaną postacią główną i fenomenalnymi postaciami pobocznymi. Coś jest z tym Netflixem, że nie umie w azjatyckie klimaty (patrz: zwiastun “Death Note”, jak i również wątki z Ręką w “Daredevilu”, które są jak dotychczas najsłabszymi w serii o Mateuszku Murdocku). “Iron Fista” warto obejrzeć chociaż pierwsze sześć odcinków, one zasługują na solidną siódemkę. Jeśli nieszczególnie zależy wam na całości fabuły, a chcecie zobaczyć cokolwiek, to tak właśnie możecie zrobić.

PS. Możecie też brać lufę za każdym razem, kiedy Danny mówi „I’m the Iron Fist”, wtedy oglądanie stanie się przyjemniejsze, a jest też szansa, że tej nieprzyjemnej części nie będziecie pamiętać.
PS2. Jeśli to za mało, możecie sobie śpiewać didaskalia. My (tj. Danieluj i Broda) mieliśmy ubaw.
PS3. Zawsze zostaje też dokrzykiwanie „Stephen” za każdym razem, kiedy ktoś użyje wyrazu „strange”.

Odcinek tutaj: lub tutaj.
W odcinku piątym omawiamy znaną tu i ówdzie hipotezę o wielu osobowościach poligloty oraz szukamy własnych zaginionych osobowości. W danielizmach nie mamy wątpienia, że każemy się komuś zamknąć, a segment randomowy przeszedł tymczasową metamorfozę i stał się segmentem oscarowym, a my udajemy, że znamy się na filmach.
`0:32: Segment lingwistyczny
`29:19: Danielizmy
`31:52: Segment oscarowy

ARTYKUŁY O OSOBOWOŚCIACH POLIGLOTÓW:
Change of Language, Change of Personality?
Polyglots Might Have Multiple Personalities
Multilinguals Have Multiple Personalities

89. CEREMONIA OSCAROWA

Odcinek tutaj:lub tutaj.
W czwartym odcinku omawiamy Tłumacza Google jako potencjalne zagrożenie dla rynku tłumaczeń. W danielizmach po raz pierwszy pełna wersja utworu, a w segmencie randomowym wychodzą z nas otaku (przynajmniej z niektórych).
`Segment lingwistyczny: 00:37`Danielizmy w naszym życiu: 34:09`Segment randomowy: 38:26
ERRATA:Wspominamy o postaci Hogarth pojawiającej się w serialu Daredevil. Hogarth się tam pojawia, ale tylko na jedną scenę, natomiast omawiany wątek romansowy pojawia się w serialu Jessica Jones. :)
Artykuł o sieci neuralnej w Tłumaczu Google (ENG)
LINKI DO ZGUBIENIA SIĘ NA WIKIPEDII:
IATE
CAT
Konkordancja
Teoria Skoposu
Egzotyzacja i udomowienie

WSPOMNIANE CATy:
SDL Trados
MemoQ

Odcinek tutaj:
lub tutaj.
W trzecim odcinku dywagujemy na temat interpunkcji w Internecie i powiązanej z nią pragmatyki. W Danielizmach zwycięzca naszego fejsbukowego plebiscytu, a w segmencie randomowym dyskusja o gubieniu się w Internecie, w której to sami srogo się gubimy.
`Segment lingwistyczny: 00:40`Danielizmy w naszym życiu: 34:26`Segment randomowy: 36:34
ERRATA:Dżejkubowska mówiąc "znaki diakrytyczne" ma na myśli znaki interpunkcyjne. Diakrytyki dodaje się do istniejących już znaków, żeby je w jakiś sposób zmodyfikować (np.: kreska nad "ś" lub "ź", albo kropka nad "ż"). Znaki interpukcyjne pełnią głównie funkcje składniowe.Baron Broda mówi o greckim oscypku, halloumi natomiast pochodzi z Cypru i tam jest najbardziej popularny. Pomyłka nieco uzasadniona, ponieważ na Cyprze grecki jest jednym z języków urzędowych.
LINKI:
Poziome emotikonki
Artykuł Davida Crystala
Przecinkosceptyczna Kasia Czajka
Kansas/Arkansas
Burgery z halloumi

WSPOMNIANE FEJSBUKI:
Narkotyki twarde, narkotyki miękkie, narkotyki al dente.
Zwierzątka z Mozarelli
Warsztaty w udawaniu normalnego człowieka
Ruch na rzecz aneksji Pomorza do Republiki Federalnej Niemiec
Radom żąda dostępu do morza
Sylwester z Andrzejem Dudą

WSPOMNIANE JUTUBY:
Generator Frajdy
Paweł Opydo

Odcinek tutaj:
lub tutaj.

Drugi odcinek podkastu Poligrota. Rantujemy o Gwiezdnych Wojnach i George'u Lucasie, oraz rozważamy nad optymalnymi proporcjami płatków do mleka.

`Segment rozrywkowy: 00:40
`Danielizmy w naszym życiu: 43:55
`Segment randomowy: 45:37

Odcinek tutaj:
lub tutaj.



Pierwszy odcinek podkastu Poligrota! Omawiamy film "Nowy Początek" od strony lingwistycznej oraz wprowadzamy Danieluja w magiczny świat Twittera.
`Segment lingwistyczny: 00:35
`Danielizmy w naszym życiu: 33:10
`Segment randomowy: 34:55

TWITTERY POLECANE W SEGMENCIE RANDOMOWYM:
Xploding Unicorn / James Breakwell
Mark Hamill
Jomny Sun
Very British Problems
Big Ben
Dormammu
Strange Log