In het werk van Charlott Markus is het verborgene een belangrijk thema. Al in haar jeugd ontwikkelde ze haar vermogen om iets te verbergen en een situatie nauwgezet te observeren, wat de basis legde voor haar fascinatie voor wat we aan het zicht willen onttrekken, of juist willen benadrukken. Tijdens Charlotts residentie op psychiatrisch zorgpark Zon & Schild, afgezonderd gelegen in de bossen bij Amersfoort, fotografeerde ze de handen van cliënten, en kon ze als welkome buitenstaander met hen in contact komen. Het resulteerde in een installatie van deze foto's naast hangende gordijnen uit een voormalig ziekenhuis op dat terrein: een zee van rijen stof, waartussen haar stem steeds uit verschillende speakertjes was te horen. De teksten gaan over haar eigen indrukken uit de residentie en de ervaringen van de cliënten, en laten doorschemeren dat de grens tussen 'normaal' en 'beperkt' niet zo scherp is als we misschien hopen. In het werk Sphere for Thea brengt Charlott in zes wandtapijten en een audio-installatie een ode aan haar inmiddels overleden vriendin Thea, die als man werd geboren en een groot deel van haar leven niet door iedereen gezien werd zoals ze gezien wilde worden.

Katja Verheul gebruikt voor haar films en videowerken de term artistieke archeologie. Ze draaien om de dreiging die resten uit het verleden hebben. Zo gaat de film Red Dust over de kernproeven die het Franse leger in de jaren '60 in de Algerijnse Sahara deed, waardoor er nog steeds elk jaar radioactief stof op het zuiden van Europa neerdaalt. In de film What is left Behind zien we hoeveel werk het is om de Nederlandse zee én de rivieren te ontdoen van bommen die daar na de Tweede Wereldoorlog massaal in zijn gedumpt, en in Katja's nieuwste project vraagt ze aandacht voor wat de natuur mogelijk te wachten staat nu het Ministerie van Defensie van plan is het militair oefenterrein in ons land uit te breiden: nu al is tweederde van dat terrein beschermd natuurgebied, wat zich moeilijk laat verenigen met de impact van bommen, granaten en pantservoertuigen.  

Charlotte Schleiffert tekent en schildert al ruim 30 jaar een expressief oeuvre bij elkaar. Het meest bekend zijn haar figuren van meer dan 3 meter hoog, meestal een combinatie tussen een menselijk onderlijf in modellenpose met daarbovenop een dierenkop of een uitbundig masker. Daarnaast maakt Charlotte schilderijen waarin in soepele lijnen en vaak felle kleuren een relatie van macht of juist onmacht wordt uitgedrukt. Bijvoorbeeld in seksueel getinte werken die een machtsrelatie uitdrukken, in het tonen van krachtige vrouwen die zich staande houden in een door mannen gedomineerde wereld, of in een anti-oorlogswerk dat pleit voor steun aan het aangevallen Oekraïne. 

Mirjam Linschooten is als artistiek onderzoeker en ontwerper geïnteresseerd in tactieken voor representatie. Een centrale vraag in haar praktijk is hoe herinneringen en geschiedenissen worden geconstrueerd door middel van verzamelen, interpreteren en tentoonstellen. 

Haar project How to Exit and How Not to Enter draaide om acht West-Afrikaanse beelden uit de verzameling van socioloog Joop Goudsblom. Mirjam voerde gesprekken over de waarde van die beelden met mensen van verschillende culturele en professionele achtergronden, zoals kunstenaars, curatoren en handelaars en verzamelaars. Ze legde bloot hoe je vanuit radicaal verschillende waardesystemen naar de beelden kunt kijken, en nam dat mee in de manier waarop ze ze bij CBK Zuidoost in Amsterdam heeft tentoongesteld. 

Voor haar residentie bij Hotel Maria Kapel in Hoorn werkt Mirjam samen met kunstenaar Skye Maule-O'Brien aan het project Breath & Breeze: Tongueless whispers of the wind, waarin ze onderzoeken welke rol de wind speelt in de koloniale verhoudingen tussen Nederland en het Caribisch gebied. 

Çiğdem Yüksel begon als documentair fotograaf voor onder meer De Volkskrant. Ze won in 2017 de Zilveren Camera voor een fotoserie van Syrische kindvluchtelingen die in Turkse kledingfabrieken werken. Daarnaast onderzocht ze hoe moslimvrouwen worden gerepresenteerd in de beeldbank van het ANP, waar dagbladen hun afbeeldingen bij nieuwsartikelen kopen. Çiğdem schaart de meeste afbeeldingen van moslima's onder 'safari-foto's': van veraf genomen, vaak op de rug, zonder dat er ook maar een spoortje persoonlijkheid van de betreffende vrouw te zien is. Vanuit het groeiend besef dat beeldbanken en archieven essentieel zijn voor ons maatschappelijk geheugen, legde ze in het fotoboek Je moest eens weten: de eerste generatie vrouwen uit Turkije in Nederland de verhalen, portretten en familiefoto's van 22 vrouwen vast die in dezelfde tijd als Çiğdems eigen oma naar Nederland kwamen.

Omdat de ouders van Benjamin Li hun handen vol hadden aan het runnen van hun Chinees-Indische restaurant, groeide Benjamin de eerste twaalf jaar van zijn leven op doordeweekse dagen op bij een Nederlandse pleegmoeder. Zijn familiegeschiedenis en eigen identiteit, die vanwege deze situatie gevormd is door zowel de Chinese als de Nederlandse cultuur, is de brandstof geworden voor zijn kunstpraktijk. Zo maakte Benjamin werk over de zogenaamd gele huidtint die aan Aziaten wordt toegeschreven, en vormden de denigrerende opmerkingen van Gordon tegen een Chinese kandidaat in een tv-programma in 2013 het startschot voor een project dat inmiddels al elf jaar duurt: Benjamin heeft zich als doel gesteld alle Chinees-Indische restaurants in Nederland te bezoeken, en er eten te fotograferen. Die foto's en ervaringen worden onderdeel van zijn werk, bijvoorbeeld als een afbeelding van het gerecht ‘kipblokjes in pikante saus' in bloemen wordt gelegd als onderdeel van een corso, de foto's van gerechten op legpuzzels worden gedrukt, of samen met anekdotes en sfeerfoto's een stickeralbum vormen. Benjamins speelse werk fungeert zo als spiegel voor de stereotiepe en reducerende manier waarop er in Nederland vaak naar de Chinese cultuur wordt gekeken.

Pris Roos vangt in haar werk het dagelijks leven, in kleurrijke teken- en schilderstijl. Ze legt graag bepaalde straatbeelden en specifieke winkelpanden vast, maar vaker portretteert ze mensen, in de intimiteit van hun alledaagse omgeving: als ze staan te koken, naast hun kat op het vloerkleed zijn neergestreken, of buiten op een geparkeerde scooter zitten.  

Voor een tentoonstelling in TENT in Rotterdam maakte Pris levensgrote portretten van vrouwen en non-binaire personen. Ze zijn geschilderd op opengescheurde kartonnen dozen, afkomstig uit de toko van haar Indonesische ouders. In begeleidende audio-interviews, te beluisteren op een bank of stoel in de buurt van het portret, praten Pris en de geportretteerde over grote thema's uit het leven, zoals migratie, de rol van ouders in de opvoeding, constructies van gender en queerness. En voor een tentoonstelling in Palais de Tokyo ving ze het plezier van mensen die elkaar in de openbare ruimte vinden om bijvoorbeeld schaak te spelen. Zo begint haar werk altijd bij het dagelijks leven, om vervolgens tot grotere, onderliggende thema's als identiteit en community te komen. 

Het duo Bik Van der Pol, bestaande uit Liesbeth Bik en Jos van der Pol, werkt al sinds 1995 samen aan kunstprojecten waarin sociale en politieke fenomenen onderwerp zijn van reflectie. Liesbeth en Jos werken vaak op uitnodiging van een instelling of manifestatie, en leveren nooit een vooraf bedacht kunstwerk op. Ze onderzoeken eerst waarom ze worden gevraagd, en creëren vervolgens de omstandigheden voor een dialoog met betrokkenen, zoals bewoners. Uit de combinatie van hun onderzoek en de ontstane dialoog komt vervolgens het uiteindelijke werk voort.

Zo ook in een van hun recente projecten: de eerste kunstbiënnale in de openbare ruimte van Abu Dhabi. Via onderzoek naar de vrijheid die ze kregen vanuit de organisatie, de financiële ongelijkheid die ze zagen tussen de bevolking die voor 20% uit Emirati bestaat en voor 80% uit arbeiders uit onder meer India en de Filipijnen, de poëtische traditie van de Emiraten en de immense hoeveelheden geïmporteerd zand die nodig zijn voor de aanleg en bebouwing van het gebied, ontstond het idee voor een wekelijkse performance, waarbij elke zondagmiddag een dichtregel in het geïmporteerde witte zand van Abu Dhabi-strand wordt geschreven - een manier waarop zowel Emirati als inwoners van andere nationaliteiten zich, in de gedaante van poëzie, kunnen uitspreken. 

De sculpturen, performances en films van Benjamin Francis ontstaan vanuit een fascinatie voor wat afwijkt van de norm, omdat het vies of fout is. Benjamin ziet een verband tussen het schoonmaken van een ruimte en het uitsluiten van mensen die je niet aanstaan, en onderzoekt welke machtsrelaties er in disciplinerende handelingen zoals schoonmaken besloten liggen. Bijvoorbeeld in performances waarbij hij steeds een bezoeker uitnodigt om als docent voor een klas te staan en door Google Translate verminkte teksten voor te dragen, terwijl hij zelf als strenge assistent die persoon verbetert en de ruimte én de daarin aanwezige personen schoon boent. Of in de gefilmde performance waarin een fictief filantropisch schoonmaakbedrijf mensen 'voor hun eigen bestwil' onder handen neemt.        

In ander werk eist het vuil zelf het podium op en staart het letterlijk naar je terug, zoals de vissenogen die wegrotten binnenin zijn sculpturen, of het stof en de schimmel die zich in de oppervlakten van zijn spiegelwerken nestelen, en zo je reflectie vertroebelen.  

Elise 't Hart verzamelt en presenteert geluiden, om ons bewust te maken van hun verhalende kracht en betekenis. Zo richtte ze het Instituut voor Huisgeluid op: een archief van geluiden die binnen de muren van je eigen woning een gevoel van huiselijkheid oproepen. En in een intiem werk vangt ze de kwetsbare nachtelijke ademhaling van haar dochtertje van anderhalve maand, gevolgd door haar totaal veranderde ademhaling wanneer ze anderhalf jaar oud is. Elise heeft ook aandacht voor geluiden die onze hersenen normaal gesproken juist wegfilteren: in tijden van lockdown presenteerde ze het geroezemoes van mensen als een troostrijke herinnering, en voor een nieuw project verdiept ze zich in de aantrekkingskracht en de verschillende verschijningsvormen van ruis. 

Wessel Verrijt maakt hoge sculpturen, bestaand uit een skelet van hout of gegoten aluminium waaraan gevonden materialen hangen, zoals textiel, karton of netten, maar ook een dakgoot, of objecten van keramiek of cement. Hij wekt zijn creaties tot leven door er performers in te laten kruipen en ze door een tentoonstellingsruimte te laten bewegen, als hybride wezens die tussen mens en materiaal inzitten.